Een attractiepark genaamd India
Door: Mike
Blijf op de hoogte en volg Mike
03 April 2016 | India, Bangalore
‘Photo, photo’ krijgen we een paar keer naar ons hoofd geslingerd als wij lekker van de rust willen genieten op Marina Beach in Chennai. Ondertussen is het aantal foto’s waar wij samen met wildvreemde Indiërs op poseren al aardig opgelopen. Foto’s waarvan ik me al helemaal van kan voorstellen die trots langs alle familieleden en vrienden gaan, alsof ze een twee meter grote vis aan de haak hebben geslagen. Alleen betreft de vangst dit keer een stel gekke blanken met hoedjes en zonnebrillen, misschien wel net zo zeldzaam. Naast de vele foto’s zijn er nog veel meer mensen die ons gek lopen aan te staren en sommige lopen ons zelfs toe te lachen, helemaal als we ons ook nog insmeren met zonnebrandcrème. Op sommige plekken in India (in Bangalore kijkt niemand voor ons om) voelt het alsof we één grote attractie zijn, gelukkig voelt India voor ons ook als één groot attractiepark.
Nu we ondertussen alweer twee maanden gevestigd in Bangalore zijn ontkom je er niet aan dat de gewoonte erin lijkt te schieten. Ritjes met rickshaw zijn al lang niet meer zo opwindend als ze de eerste week waren en voor al dat getoeter, gescheld en getuf van de taxichauffeurs draaien we onze hand ook niet meer om. Het smaakvolle, pittige Indiase is inmiddels ook lang niet meer zo pittig, het accent van alle Indiërs wordt ook steeds verstaanbaarder en voor de meeste begint het schudden van het hoofd als een bevestiging een tweede natuur te worden. Maar net op het moment dat de gewenning me in slaap lijkt te sussen schud ik mezelf weer wakker en veeg ik de vermoeidheid uit mijn ogen. Met dat bewustzijn maak ik die rit met de taxi opeens weer spannend, geniet ik van het getoeter en al de chaos die ondertussen om je heen gebeurd. Je chauffeur die rustig loopt te bellen tijdens het rijden, de driebaansweg die meer weg heeft van een vierbaansweg, het inhalen dat net zo gemakkelijk links als rechts gebeurd en gaten en hobbels in de weg die zo dienen als een verkeersdrempel. Tegelijkertijd probeer ik ook van alle andere bedrijvigheid die om alles heen gebeurd tot me op te nemen. Dingen als een glazen kist met daarin het lichaam van een overleden vrouw die open en bloot op de straat in de slum staat zal ik niet zo snel in Nederland tegenkomen. Ook de vele bedelaars die je hier overal tegen komt, van jong tot oud, maken veel indruk op me en dat alles lijkt hier tot de orde van de dag te behoren.
Maar ook waarom ik hier in de eerste plaats ben, het lesgeven, blijft me ook weer iedere keer verbazen. Het verbaast me namelijk hoe ik er vrijwel elke dag weer meer van aan het genieten ben. De kinderen, hoewel ze maar liefst 5,5 dag in de week in dezelfde kleine ruimte zitten, blijven iedere keer maar komen. Althans, sommige meiden kunnen niet elke dag komen omdat ze ook geld moeten verdienen voor hun familie. Ook dat is hier de realiteit, net zoals je wel vaker kinderen ziet werken waarvan je verwacht dat in Nederland de leerplichtambtenaar aan de pas had moeten komen. Des te mooier is om te zien dat de leerlingen die gelukkig wel naar school kunnen en willen komen ervan genieten om te leren. De glimlachen op de gezichten als je het verlossende ‘correct’ geeft of een 5 sterren rating is werkelijk waar onbetaalbaar en soms wordt er zelfs gejuicht alsof er zojuist een prachtig doelpunt is gemaakt. En wanneer je zelfs het kind dat soms het bloed onder je nagels vandaan haalt ijverig de Engelse woorden ziet opschrijven of de wiskundesommen aan het oplossen is weet je het zeker: ieder kind wilt gewoon leren.
Wel moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat het zo nu en dan wel een beetje met up’s en down’s gaat, als een echte achtbaan. Want hoe tof het hier ook is mis ik af en toe wel ook wel het rustige Nederland met daarbij ook de voor mij belangrijke personen die daar zijn. Desondanks is het een achtbaan met voornamelijk heel veel up’s waar soms bijna geen einde aan lijkt te komen. Echter besef ik me ook dat ik een toegangskaart heb die in totaal maar 4 maanden geldig is en waarvan de helft al bijna vestreken is. Laat ik van die andere helft dan maar een nog groter succes maken, op naar de volgende attractie.
Nu we ondertussen alweer twee maanden gevestigd in Bangalore zijn ontkom je er niet aan dat de gewoonte erin lijkt te schieten. Ritjes met rickshaw zijn al lang niet meer zo opwindend als ze de eerste week waren en voor al dat getoeter, gescheld en getuf van de taxichauffeurs draaien we onze hand ook niet meer om. Het smaakvolle, pittige Indiase is inmiddels ook lang niet meer zo pittig, het accent van alle Indiërs wordt ook steeds verstaanbaarder en voor de meeste begint het schudden van het hoofd als een bevestiging een tweede natuur te worden. Maar net op het moment dat de gewenning me in slaap lijkt te sussen schud ik mezelf weer wakker en veeg ik de vermoeidheid uit mijn ogen. Met dat bewustzijn maak ik die rit met de taxi opeens weer spannend, geniet ik van het getoeter en al de chaos die ondertussen om je heen gebeurd. Je chauffeur die rustig loopt te bellen tijdens het rijden, de driebaansweg die meer weg heeft van een vierbaansweg, het inhalen dat net zo gemakkelijk links als rechts gebeurd en gaten en hobbels in de weg die zo dienen als een verkeersdrempel. Tegelijkertijd probeer ik ook van alle andere bedrijvigheid die om alles heen gebeurd tot me op te nemen. Dingen als een glazen kist met daarin het lichaam van een overleden vrouw die open en bloot op de straat in de slum staat zal ik niet zo snel in Nederland tegenkomen. Ook de vele bedelaars die je hier overal tegen komt, van jong tot oud, maken veel indruk op me en dat alles lijkt hier tot de orde van de dag te behoren.
Maar ook waarom ik hier in de eerste plaats ben, het lesgeven, blijft me ook weer iedere keer verbazen. Het verbaast me namelijk hoe ik er vrijwel elke dag weer meer van aan het genieten ben. De kinderen, hoewel ze maar liefst 5,5 dag in de week in dezelfde kleine ruimte zitten, blijven iedere keer maar komen. Althans, sommige meiden kunnen niet elke dag komen omdat ze ook geld moeten verdienen voor hun familie. Ook dat is hier de realiteit, net zoals je wel vaker kinderen ziet werken waarvan je verwacht dat in Nederland de leerplichtambtenaar aan de pas had moeten komen. Des te mooier is om te zien dat de leerlingen die gelukkig wel naar school kunnen en willen komen ervan genieten om te leren. De glimlachen op de gezichten als je het verlossende ‘correct’ geeft of een 5 sterren rating is werkelijk waar onbetaalbaar en soms wordt er zelfs gejuicht alsof er zojuist een prachtig doelpunt is gemaakt. En wanneer je zelfs het kind dat soms het bloed onder je nagels vandaan haalt ijverig de Engelse woorden ziet opschrijven of de wiskundesommen aan het oplossen is weet je het zeker: ieder kind wilt gewoon leren.
Wel moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat het zo nu en dan wel een beetje met up’s en down’s gaat, als een echte achtbaan. Want hoe tof het hier ook is mis ik af en toe wel ook wel het rustige Nederland met daarbij ook de voor mij belangrijke personen die daar zijn. Desondanks is het een achtbaan met voornamelijk heel veel up’s waar soms bijna geen einde aan lijkt te komen. Echter besef ik me ook dat ik een toegangskaart heb die in totaal maar 4 maanden geldig is en waarvan de helft al bijna vestreken is. Laat ik van die andere helft dan maar een nog groter succes maken, op naar de volgende attractie.
-
04 April 2016 - 12:15
Kees-Jan:
Hallo Mike,
Weer een mooi stuk om te lezen: bedankt! Je observeert erg goed en denkt er ook over na wat je ziet: volgens mij ga je deze tijd in India nooit meer vergeten! :-)
Veel plezier in de tweede helft!
Kees-Jan -
04 April 2016 - 15:05
Katie Oost:
Dag Mike,
Het lijken wel krantencolumns, jouw blogs. Echt inspirerend om te lezen. Ik hoop dat de tweede helft je nog veel te bieden heeft!
Vriendelijke groet, Katie -
04 April 2016 - 15:34
Jaimy Blaney Davidson:
Ik sluit me helemaal aan bij Katie en bij Kees-Jan. Je doet dit echt heel erg goed!! -
04 April 2016 - 16:22
Mike Van Golberdinge:
Dank jullie wel! -
07 April 2016 - 15:33
Roeland Van Westerop:
Beste Mike,
weer een mooi blog! Hou vol en blijf zo goed observeren. Veel groeten, Roeland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
