'Incredible India'

Het is niet de eerste keer dat ik het lees, zo kwam ik het volgens mij al tegen tijdens het aanvragen van mij visa en ben ik het ook meerdere keren tegen het lijf gelopen in India. Het is alleen wel de eerste keer dat ik het er volledig me eens ben. Vlak daarvoor hebben we namelijk de weg nog moeten vinden door het New Delhi Railway Station waar dagelijks 500.000 passagiers voorbij komen over 16 verschillende platforms en dat alles met een backpack op de rug. Een backpack die ook makkelijk gevuld had kunnen worden met de talloze herinneringen die we tot dan al verzameld hebben en bevestigen wat ik zojuist gelezen heb. ´Incredible India´ indeed denk ik bij mezelf, incredible India indeed.

Ondertussen, zo´n 2,5 week verder dan onze trip naar het noorden, zijn er ondertussen alweer zo veel herrineringen bijgekomen dat deze niet meer zouden passen in de backpack. Zou ik deze herrineringen allemaal tot in de puntjes uitschrijven in deze blog weet ik dat niemand van jullie deze tot het einde zal lezen, in ieder geval ik zelf zou dat ook niet doen. Had ik het wel gedaan dan had ik je pagina´s vol kunnen schrijven over onze trip naar het noorden waar we Delhi, Agra en Jaipur hebben aangedaan en het geluk mochten hebben om de Taj Mahal met zonsopkomst te aanschouwen. Ik kan je waarschijnlijk ook uren vervelen met een opsomming van alle personen die we hier hebben mogen ontmoeten. Van Indiërs tot Duitsers en van Amerikanen tot Nederlanders die ik allemaal tekort zou doen als ik hierover ze zou schrijven zonder hun eigen persoonlijke verhaal erbij te vertellen. Waarschijnlijk was een groot gedeelte nu al afgehaakt met het lezen terwijl ik voor mijn gevoel dan nog maar net begonnen was. Want ook over alle leerlingen en iedereen die betrokken is bij de transit school zou ik met gemak honderden woorden mijn vingers uit kunnen laten springen. Alle keren dat we gelachen hebben met de leerlingen, alle keren dat ik heb genoten om de leerlingen te zien leren, alle keren dat de kinderen blij waren om ons te zien, al die keren zou ik dan tot in de details moeten uitschrijven om ze een klein beetje eer aan te doen en dat zal ik zowel mijn zelf als jullie niet aan doen. Vervolgens, als ik dan bijna klaar denk te zijn, bedenk ik me dat ik alleen de trip naar het noorden heb benoemd en er nog drie andere zijn waar ik genoeg over te vertellen heb. Vergeet ik voor het gemak ook nog even alle momenten die ik hier in Bangalore heb meegemaakt, van koningsdag vieren met Amerikanen in een karaoketent tot gewoon rustig zitten op het balkon.

Een grote kans dat ik nu nog steeds meer dan genoeg vergeet maar zelfs nu is het al een grotere opsomming geworden dan ik van tevoren in gedachte had. En misschien heb ik je nu ook juist wel nieuwsgierig gemaakt naar al deze herrineringen, dat kan. Maar ik ga ze nog steeds niet uitschrijven want het gaat namelijk nooit zo mooi worden als ze in mijn gedachten zijn. Een herinnering is een beetje hetzelfde als een droom, het is zo ontzettend lastig om het goed uit te leggen en ervoor te zorgen dat het voor de ander precies zo voelt als het voor jou voelde. Jij was er namelijk alleen bij, alleen jij weet wat je precies zag en nog belangrijker alleen jij weet precies wat je erbij voelde. Ik had dus een poging kunnen wagen om mijn eigen herrineringen tot in het detail uit te schrijven maar het zal nooit zo worden als het voor mijzelf heeft gevoeld. Vandaar dat ik jullie de tijd bespaar en gebruik die tijd om je eigen herrineringen te creëren, herrineringen die ik waarschijnlijk op mijn beurt nooit helemaal zal begrijpen. En dat is prima want die herrineringen zijn van jou en van jou alleen. Als je maar beloofd ze zo mooi mogelijk te maken. Maak ze zo incredible als India tot nu toe voor mij is geweest.