Stiekem, zonder het te veel laten opvallen, kijk ik op de klok om te kijken hoe laat het nou precies is. Als het goed is, is het nu 5 minuten voor half 9 en moet ik er de aankomende tijd zo veel mogelijk voor zorgen dat ik vrijwel zo onopgemerkt de klokslagen door ga komen. Hoewel mijn blaas al enige tijd op de deur aan het kloppen is weet ik dat, dat er helaas niet meer in zit. De grote mensen TV met al dat gepraat is geen ene moer aan en eigenlijk heb ik ook wel zin om een Donald Duckje in bed te lezen. Maar toch stel ik het naar bed gaan nog even uit want de dag was veel te leuk om nu al af te gaan sluiten. Wanneer ik voorzichtig mijn laatste slok uit mijn drinken wil nemen hoor ik de stem van mijn vader al opkomen: ‘Mike, bedtijd’.

Weggaan uit Bangalore wat ik 3 maanden lang mijn thuis heb mogen noemen heeft mijn een nog vreemder gevoel gegeven dan Nederland te verlaten. Waar ik Nederland wist dat het een tijdelijke onderbreking zou zijn besef ik me nu dat het vooral afscheid nemen is zonder te weten of je elkaar ooit nog een keer gaat zien. Zo heb ik afscheid genomen van de medewerkers van de universiteit en de transit school met in het speciaal Jino, onze supervisor, waarmee we veel gelachen hebben. Dat eerste echte afscheid betekende ook gelijk mijn eerste tranen van die dag en waar er nog meer van zouden volgen. Niet lang daarvoor hadden we in LR Nagar ook al gedag gezegd tegen de lerares en de kinderen van de Transit School wat in tranentrekkende-zin een minder zwaar afscheid was. Het feit dat er vrijwel geen kinderen meer waren door de vakanties heeft daar ongetwijfeld in mee gespeeld. Al die kinderen die in een hele korte tijd van koters met een onuitspreekbare naam zijn uitgegroeid tot kinderen waar je veel om bent gaan geven. En achteraf blijken al die onuitspreekbare namen toch niet zo moeilijk als eerst en zullen het waarschijnlijk zelfs namen zijn die ik niet snel meer ga vergeten. Net zoals alle momenten dat ik ze heb zien genieten van het leren, van onze aanwezigheid en van überhaupt een plek hebben om te leren. Herinneringen die niet snel zullen vervagen.

Als de dag dan vervolgens langzamerhand vordert begin je ook steeds meer aan te hikken tegen het allerlaatste afscheid. Omdat ik het echte besef zo lang mogelijk wou uitstellen is het uiteindelijk nog opschieten met het inpakken van de tas ook. Tijdens het inpakken van de tas zit de rest van het appartement er een beetje verslagen bij. Wouter en ik zijn de eerste uit het appartement die vertrekken en ook de eerste reminder voor de rest dat het er voor hen straks ook op zit. Een gevoel dat iedereen zo lang mogelijk heeft uitgesteld maar nu toch aan moet geloven. Een troostende gedachte is dat we ondertussen zo’n goede band hebben opgebouwd dat iedereen wel het vertrouwen heeft dat we elkaar ooit weer een keer gaan zien. Of het nou in Nederland of Amerika is of misschien wel totaal ergens anders op de wereld weet eigenlijk niemand, dat zal de tijd leren. Een gedachte die echter niet genoeg troost om te voorkomen dat de tranen rijkelijk vloeien terwijl de laatste knuffels worden uitgedeeld. En op het moment dat de airport-taxi de hoek omrijdt met nog een laatste keer een zwaaiend appartement op de achtergrond besef ik me, hoewel ik het eigenlijk nog niet wil, dat het bedtijd is.

De Donald Duck van mijn tijd in Bangalore houdt echter een reis in van een week door Sri Lanka en drie weken door Zuid-India. Net zoals een Donald Duck na een fijne dag is deze reis een mooi toetje op mijn Bangalore-tijd. Grappig hoe je van tevoren aan zo’n avontuur van alles in je hoofd haalt en het achteraf alles mee lijkt te vallen en je eigenlijk alleen maar loopt te genieten. Hoewel ik ook ontzettend naar het reizen uit kijk begin ik stiekem ook de dagen af te tellen en ben ik blij om iedereen in Nederland weer te zien. Maar het duurt nog wel even voordat ik mijn leeslampje uit doe en mijn ogen sluit. Want dit Donald Duckje is nog niet helemaal uit…